«… Καλή ‘ναι η δικαιοσύνη, μα για τους αγγέλους – ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος…»… Είχα ακούσει αυτή τη φράση του Καζαντζάκη πριν χρόνια.
Την είχα σημειώσει γιατί μου είχε κάνει εντύπωση, αλλά χρειάστηκε να πιάσω τα 30 μου – όριο, για να τη καταλάβω! Και μόνο συμπάθεια, κατανόηση και έλεος ναι, χρειάζεται σε ανθρώπους που κινδυνέψαν και αιωρήθηκαν, για λίγο στο χάος του δυστυχήματος, του αίματος, του θανάτου.
Και εκεί οι εκπομπές, οι δημοσιογράφοι, εμείς, εγώ – ας μου επιτρέπει αυτό το αντιπαθητικό αλλά αναπόφευκτο, «εγώ», στη συγκεκριμένη πέριπτωση- κάνουμε απλά τη δουλειά μας, με πλήρη κατανόηση σε μια μάνα, που κινδυνεύει το παιδί της. Και την καταλαβαίνουμε ακόμα και όταν αδικεί.
Το βάρος της; Μεγάλο, στα αλήθεια! Όμως, το να μιλά στο τηλέφωνο σε δημοσιογράφο, λέγοντας «τόνισε το αυτό» ή «να το βάλεις αυτό στο θέμα», μόνο «παγίδευση» δε προδίδει! Να μετανιώνεις μετά και να απειλείς με μηνύσεις, δεν είναι ίσως ψύχραιμο, αλλά πάλι, ανθρώπινο είναι, όταν κάποια μάνα βρίσκεται να αντέχει σε καταστάσεις πρωτόγνωρες και δύσκολες, με μεγάλη δημοσιότητα, θεσμούς και φυσικά αγώνες σε νοσοκομεία! Προσωπικά, τόσο για την Μίνα Αρναούτη, όσο και για την μητέρα της, όλες τις μάνες, τους συγγενείς των παιδιών που εκείνη τη βραδιά, κοίταξαν το θάνατο κατάματα και κυρίως το Παντελή, που αγκαλιάστηκε μαζί του, έχω μόνο συμπόνοια.
Και θέλω να γίνουν τα πάντα να υπάρξει ανάπαυση, δίκαιο, γαλήνη. Και αυτό προσπαθώ να κάνουμε στο «Αποκαλυπτικά», με ειλικρινείς προθέσεις. Καμία παγίδευση, καμία φοβία για μηνύσεις και κυρώσεις, καμία υστεροβουλία και καμία ανεντιμότητα δεν υπάρχουν από πλευράς μας, αλλά ούτε και φαίνονται στο υλικό και στη στάση μας. Πάντα με κατανόηση παλεύουμε, να τελειώσει αυτή η σκοτεινή νύχτα, που διαρκεί ένα χρόνο χωρίς ξημέρωμα. Να αρχίσουν να επουλώνονται πληγές, όσο αυτό είναι δυνατόν. Να βρει ο «κακομοίρης ο άνθρωπος», κάποτε «έλεος»… Να αναπαυτεί η ψυχή, να ξεκουραστούν οι άνθρωποι που πόνεσαν πολύ…
